Rodzina Terleckich podczas nadania polskiego obywatelstwa.
(Fot: Dżacheć)
Wiktoria Terlecka, matka Borysa i Anny, przyznaje, że polskie korzenie jej rodzina zawdzięcza babci. - To ona zawsze powtarzała, wbijała nam do głowy, że jesteśmy Polakami. Że historia tak wszystkim zamieszała i jesteśmy na Ukrainie – mówi kobieta. Seniorka na słowach nie poprzestawała. W Zabłotowie zasłynęła z obrony polskiego kościoła. - Ukraińcy zrobili z kościoła hurtownię spożywczą. Babcia tak walczyła, że miejscowe władze się ugięły i w 1992 roku można było się tam znowu normalnie modlić – wspomina Terlecka. - Borys był pierwszym ochrzczonym dzieckiem w tym kościele – dodaje.
39 – latka przyznaje, że podtrzymywanie tradycji polskich na Ukrainie do łatwych nie należało. - Prosty przykład. Jest wigilia. W Polsce dzień wolny od pracy i szkoły. Więc Borys zostawał w domu. Ale miał z tego tytułu nieprzyjemności – przyznaje Wiktoria Terlecka. - Z posłaniem Ani do szkoły z językiem polskim to też była walka. Okazuje się, że dostęp do takich szkół mają w pierwszej kolejności dzieci Rosjan mieszkających na Ukrainie. Ostatecznie znalazło się wolne miejsce – opowiada.
Proces nabywania polskiego obywatelstwa rodzina Terleckich rozpoczęła w 2008 roku, składając w konsulacie RP odpowiedni wniosek. W przejściu przez gąszcz biurokratycznych wymagań rodzinie pomogła przejść ciocia z Polski, mająca prawnicze wykształcenie. Pierwsza do Kędzierzyna – Koźla przyjechała Wiktoria Terlecka – w marcu 2009 roku. - Musiałam zdać egzaminy w izbie lekarskiej. Specjalizację w Polsce będę musiała zrobić od nowa, ale mam uznane medyczne wykształcenie – cieszy się kobieta. 3 miesiące później ściągnęła do siebie Borysa i Anię.
Borys, wówczas 16 latek, jeszcze tego samego roku rozpoczął studia na Politechnice Śląskiej. - W systemie edukacji na Ukrainie i Polsce są różnice. Uczelnie uznała je na moją korzyść. Obecnie jestem po II roku konstrukcji budowlanych i inżynierskich w języku angielskim – mówi Terlecki. - Studiowanie w Polsce daje mi ogromne perspektywy. Najlepsza uczelnia na Ukrainie jest bardzo daleko za średnimi uczelniami w Polsce – podkreśla 18 – latek.
- Polskie obywatelstwo było naszym marzeniem. Nam się udało. Urzędnicy zrozumieli dlaczego chcemy mieszkać w Polsce i być Polakami. Postaramy się aby Polska była dumna z takich obywateli – podkreśla Wiktoria Terlecka. - Nie wolno jednak zapominać o innych rodzinach, którym jest bardzo ciężko podtrzymywać tą polskość na Ukrainie – kończy kobieta.
mrPencil: Napisał postów [2], status [żółtodziób]
Witam! Jestem Borys, dziękuję za pozytywne komentarze i witania, odpowiadam na negatywne i pytające: NIE jesteśmy potomkami Bandery, mimo pochodzenia z Banderstadt. Tak, nawijano mi w szkole że jest bohaterem, ale nigdy go za takiego nie uznałem. Ruscy nie jesteśmy, rozmawiamy po Rosyjsku, ale to tylko język obcy(wręcz zaskoczony byłem zjawiskiem dysleksji u niektórych Polaków, przecież słychać gdzie ż a gdzie rz.:)) Czemu tak szybko? Jest zatrudnienie, własne mieszkanie, kapitał, żaden papier nie zszedł z sufitu, ciocia-prawnik jest mistrzem walki z biurokracją, do tego cały czas upominaliśmy się o tę sprawę - pisaliśmy listy do kancelarii Prezydenta, dzwoniliśmy do Opola i do Warszawy, kropla drąży skałę. Podwójne obywatelstwo? Wyrzekliśmy się ukraińskiego, a nawet gdyby, to na Ukrainie jest to przestępstwem, w dodatku musiałbym iść do wojska. Na koniec: Polska potrzebuje Polaków, kogoś kto nie obiera socjały i z tego żyje, lecz kogoś kto ją wzbogaca, szczególnie w czas kiedy polscy inżynierowie i lekarze narzekają, wstydzą się Polski, uciekają do brytyjskiego zmywaku za funty czy do niemieckiej rzyci za ojro. Pozdrawiam!