(Fot. Dżacheć)
24Opole.pl: Za oknem kilkanaście stopni poniżej zera. Jak Pan sobie radzi z takimi mrozami, we Włoszech zima chyba nie atakuje aż tak mocno jak w Polsce?
Vito Casetti: - Mieszkam w Polsce od 10 lat, dlatego zdążyłem już trochę przywyknąć i przeżyłem już nawet -25 stopni. We Włoszech mamy dużo śniegu, ale takich mrozów normalnie nie ma. Moja mama, która jest w Toskanii mówi, że takiej zimy jak ta nie było we Włoszech od 30 lat. -8 stopni w miastach to już dla Włochów naprawdę bardzo zimno. Podczas ostatnich rekordowych mrozów parę razy zrobiłem zdjęcie termometru i wysłałem do znajomych we Włoszech.
Bardzo dobrze mówi Pan po polsku, bywał Pan już wcześniej w Polsce?
- Tak, moja mama jest Polką i przyjeżdżałem na wakacjach do babci do Gdańska. Wtedy nie miałem wyjścia - z rodziną czy kolegami musiałem rozmawiać po polsku. Już moje imię mówi o moim pochodzeniu. Wszyscy mówią na mnie Vito, bo to brzmi bardziej włosko, ale tak naprawdę nazywam się Witold. Witold Castelli. (śmiech) Moi znajomi obcokrajowcy, mieszkający również od dobrych kilku lat w Warszawie wciąż mają ogromne problemy z nauką języka. Polski dla Włochów jest bardzo trudny.
A jakie różnice kulturowe najbardziej dają się we znaki po przyjeździe do Polski? Przecież Polskę i Włochy dzieli kuchnia, klimat...
- Polacy tak jak Włosi lubią kombinować - to nasza cecha wspólna. Teraz nazywa się to "kreatywność". Ale tak na poważnie - w Polsce jednak widać dużo więcej porządku - począwszy od kolejek przy kasie biletowej albo w sklepie, po jazdę ulicami. We Włoszech w kolejkach jest istny sajgon, na drogach kierowcy jeżdżą środkiem drogi, często lekceważąc przepisy. We Włoszech z kolei rodzina ciągle jest ważniejsza niż dla Polaków. Wielu Włochów mieszka z rodzicami aż do "trzydziestki" albo i dłużej. Jedni się z tego śmieją, ale ma to też inny wymiar - służy to budowaniu bardzo mocnych więzi rodzinnych. No i Włosi nie tańczą parami. Gdy 10 lat temu wszedłem na dyskotekę to było dla mnie bardzo śmieszne, że ktoś bierze dziewczynę pod rękę i tańczy z nią na parkiecie. A teraz - sam nie widzę innej możliwości.
A co z kuchnią? Nie brakuje Panu tradycyjnej włoskiej pizzy czy makaronów?
- Nie, ja bardzo lubię różne zupy, których Włosi nie znają. Szczawiowa, pomidorowa, ogórkowa czy żurek - wprost uwielbiam. Polska kuchnia jest cięższa niż włoska, ale to zrozumiałe - tutaj jest jednak zimniej, więc potrzeba więcej tłuszczu. Ale potrawy polskiej kuchni przyrządzone przez gospodynię domową albo kucharza - są naprawdę dobre.
Jak wspomina Pan pierwsze doświadczenia z alkoholem w Polsce? Włosi chyba nie są przyzwyczajeni do mocnych trunków.
- To prawda. U nas z racji klimatu pije się głównie drinki z lodem, wina. Wódki nikt nie rusza, bo jest na nią po prostu za gorąco. Co innego w Polsce - pamiętam pierwsze polskie imprezy, w tym wesele, które kończyły się dla mnie pod stołem. Moja włoska głowa nie wytrzymywała tempa i ilości. Ale teraz już wiem, co i jak pić, także nie ma problemów. Kiedy spodziewam się ostrej walki na imprezie, piję setkę oliwy z oliwek - wiem, że niektórzy Polacy piją tłusty rosół. Działa tak samo. A jeśli już zdarzy się ból głowy następnego dnia, dwie tabletki musujące rano i czuję się od razu lepiej. Przez alkohol straciłem na jakiś czas samochód - zatrzymała mnie policja i zapytali, czy coś piłem. Powiedziałem im, że tak, ale przecież nie jestem pijany. Wtedy jeszcze myślałem po włosku - tam 0,8 promila to dopuszczalny poziom alkoholu, po którym można prowadzić. W Polsce to już przestępstwo. Została nauczka i teraz po alkoholu nie jeżdżę wcale.
W Polsce trwają jeszcze ostatnie karnawałowe imprezy, a jak Włosi świętują karnawał?
- U nas to święto bawi przede wszystkim dzieci. Ale dorośli też świętują - piękny karnawał jest w Wenecji, to chyba drugi najbardziej znany po Rio de Janeiro. Wyjątkowy klimat jest także w mieście Viareggio, gdzie od ponad 100 lat mieszkańcy kilkunastu dzielnic budują na wozach ogromne postaci, które przejeżdżają potem ulicami miasta. Zawsze mają satyryczny charakter, w tym roku na pewno nie zabraknie tam Silvio Berlusconiego czy kapitana statku Costa Concordia.
Włosi czują się Europejczykami, obywatelami świata czy wolą zamykać się na swoim podwórku, myśleć tylko o swojej ojczyźnie?
- Włosi są różni. Generalnie południowcy na pewno są większymi patriotami i wolą jeść swoją pizzę i makaron, nie wyglądając zbytnio za granicę. A im wyżej na mapie Włoch, tym bardziej ludzie ciągną do Europy, korzystają ze świata. Ja zdecydowanie czuję się Europejczykiem. Urodziłem się we włoskim regionie Europy, pracuję w polskim regionie. Granice kraju nie mają teraz aż tak dużego znaczenia.
grzesiu6: Napisał postów [16], status [nowy]
sie sklada ze mialem przyjemnosc poznac tego goscia w pewnej restauracji pod Warszawa gdzie byliśmy razem na Seminarium Biznesowo Inwestycyjnym (SBI) i jest calkiem sympatyczny wiec nie piszcie polski niemiec rusek czy jakiejkolwiek innej narodowosci bo nas POLAKÓW jest drugie tyle za granicami naszego pięknego kraju co w Polsce więc napewno nie chcielibyście aby tak o Was pisano czy uważano,a co do fotografa , to ma chłopak talent.