Eleonora Marcinek z Opola świętuje dzisiaj setne urodziny.(Fot: Dżacheć)
- W rodzinie żartujemy, że nasza babcia Eleonora to taka chodząca lekcja historii. Czasem aż nie chce się wierzyć jak skomplikowane i zaraz ciekawe mogą być ludzkie losy. A nasza babcia przeszła w życiu bardzo dużo – mówi Bogusław Marcinek, jedynak, syn jubilatki. - Tylko z opowieści naszej babci znajoma napisała pracę dyplomową – podkreśla Marcinek.
Jego mama urodziła się dokładnie 100 lat temu w małej miejscowości Laskówka niedaleko Rzeszowa. Już dzieciństwo spędziła kiedy kraj był pod zaborami. Prze wybuchem II wojny światowej wyjechała do Lwowa, jak wspomina, w poszukiwaniu pracy. Tam w 1941 roku została aresztowana w łapance przez Niemców i trafiła do obozu pracy w Buchenwald. - To była fabryka przemysłu zbrojeniowego. Ogromny zakład. Spędziłam w nim 4 lata – opowiada staruszka. - Miałam tam okazję spojrzeć Hitlerowi w twarz, kiedy przyjechał raz na wizytację fabryki. Gdyby wiedział, że razem z koleżankami wkładałyśmy brudne szmaty do zapalników robiąc dywersję, to nie obszedłby się z nami delikatnie – żartuje jubilatka.
Marcinek obóz pracy opuściła w 1945 roku, kiedy został wyzwolony przez Amerykanów. - Wywieźli mnie stamtąd na noszach. Ważyłam 37 kilogramów. W dodatku musiałam jeszcze przejść kilka operacji, bo Niemcy robili na nas jakieś testy – wspomina pani Eleonora. - Babcia zaskakuje nas doskonałą pamięcią, opowiada wręcz z detalami o sytuacjach sprzed tylu lat – wtrąca do rozmowy Monika Marcinek, jedna z czwórki wnucząt jubilatki. Prawnuków seniorka doczekała się piątki. - Babci dokucza trochę słaby słuch, ale niechętnie nosi aparat. Ale w ogóle cieszy się dobrą formą, bardzo lubi spacerować, dokarmiać ptaki i kota sąsiadów – dodaje wnuczka.
Stulatka pytana o receptę na obchodzenie takich pięknych jubileuszy odpowiada stanowczo. - Przede wszystkim silna wola i trzeba być mocno wierzącym. Kto z Bogiem, Bóg z nim - mówi.
ADIMAX: Napisał postów [5], status [żółtodziób]
na pewno akt urodzenia zaginął w czasie wojny i ma dopisane jakieś 10 lat,to było bardzo popularne w tamtych czasach,trzeba było mieć trzech świadków żeby potwierdziły datę urodzenia i się miało nowe życie,znałem jednego Pana który przybył na ziemie odzyskane z kresów wschodnich i tak sobie dopisał 5lat.